Region sieradzki, a zwłaszcza najbliższe okolice miasta Sieradza charakteryzują się tym, że dość długo zachował się tu tradycyjny kobiecy strój ludowy. Gdy gdzie indziej wychodził on z użycia, tutaj nadal się rozwijał. Jeszcze w latach 80-tych XX wieku można było spotkać starsze kobiety ubrane w niektóre elementy stroju. Obszar, na którym jeszcze w II poł. XIX w. dość powszechnie noszono strój sieradzki obejmuje teren powiatów: sieradzkiego, łaskiego i południowej części poddębickiego w województwie łódzkim. Wyróżniono trzy odmiany lokalne stroju sieradzkiego: monicką (okolice miasta Sieradza), klonowską i dobrońską (okolice Łasku i Dobronia). Grupy te nie tylko różniły się szczegółami stroju, ale stopniem jego zachowania. Najszybciej uległ on zanikowi w okolicach Klonowej (co wiązało się z masową emigracją zarobkową na tym terenie). Proces zaniku stroju odświętnego przebiegał stopniowo i nierównomiernie. Wpływ na to miała emigracja zarobkowa męźczyzn do Francji Belgii i Niemiec, (stąd znacznie szybsze zarzucenie stroju męskiego), a także rozwój przemysłu włókienniczego w okręgu łódzkim, oraz tkactwa chałupniczego w Zduńskiej Woli, Pabianicach. Z drugiej jednak strony te ostatnie czynniki przyczyniły się właśnie do rozwoju kobiecego stroju we wsiach podsieradzkich.(np. okazały haft fartuchowy powstał na motywach przejętych ze wstążek żakardowych po 1914 roku).

Kultura ludowa ziemi wieluńskiej ulega stopniowemu zanikowi, jednak dzięki zaangażowaniu wielu ludzi ma szansę ocaleć, by swym pięknem i niepowtarzalną formą pobudzać wrażliwość estetyczną przyszłych pokoleń.

Wieluńska sztuka ludowa rozwijała się na przestrzeni wieków. Jej zanik rozpoczął się w okresie międzywojennym, kiedy mieszkańcy ziemi wieluńskiej masowo wyjeżdżali za granicę w celach zarobkowych. Powracając ze "świata", przywozili nowe wzorce zachowania, inną tradycję, jak również "modne" stroje, sprzęty domowe, narzędzia itp. Z czasem zaczęli się wyśmiewać z sąsiadów, którzy kultywowali tradycje i obyczaje przodków. Wyszydzani chłopi starali się szybko przyswoić nowoczesne wzorce, bo nikt nie chce żyć w zacofaniu. Drugim, równie ważnym powodem, dla którego tradycyjna kultura ludowa ziemi wieluńskiej ulegała zmianom, było położenie naszego regionu. Historyczna ziemia wieluńska leży na pograniczu trzech wielkich dzielnic Polski (Małopolski, Śląska i Wielkopolski). Już w średniowieczu przechodziły tędy ważne dla kraju szlaki handlowe. Ciągła migracja ludzi sprzyjała zanikowi lokalnych tradycji. Duże spustoszenie w starych zwyczajach i sposobie życia poczyniła ostatnia wojna, podczas której spora część ludności opuszczała te tereny, przenosząc się w inne regiony Polski. Po zakończeniu wojny powracała do swoich rodzinnych miejscowości, jednak często zastawała zgliszcza. Przy odbudowie gospodarstw ludzie stosowali najczęściej nowe technologie i rozwiązania podpatrzone podczas "tułaczki". Również napływ nowej ludności, która mieszając się z autochtonami przekazywała im swoje tradycje i wierzenia, miał wpływ na zmianę lokalnej kultury.